Wierdijk Hippolytushoef - Hippolytushoef

De Wierdijk markeert de overgang tussen het oude, golvende Wieringen en de strakke lijnen van de jongere polder Waard-Nieuwland. Een dijk gebouwd van zeegras (ofwel: wier) is een zeldzaamheid in Nederland. Daarnaast is de Wierdijk een bijzonder ecologisch gebied. Alleen hier groeit nog de tengere distel, een plantje dat nergens anders in Nederland meer voorkomt. Daarom is de dijk uitgeroepen tot provinciaal monument.

In de 17e en 18e eeuw verzamelden wiervissers het zeegras uit de Waddenzee. Eenmaal aan land werd het wier gedroogd, gewassen in zoet water en samengeperst tot balen van zo'n 50 kilo. Daarmee werd laag voor laag deze dijk opgebouwd, als bescherming tegen het water van de toenmalige Zuiderzee.

Als je de dijk oploopt, kun je deze constructie zien en ontdekken hoe de dijk langzaamaan is aangelegd. Bovendien kun je dan meteen genieten van een mooi vergezicht en zie je in één oogopslag hoe twee werelden samenkomen.

Aan de ene kant ligt het oude Wieringen, gevormd door het landijs van duizenden jaren geleden. De heuvels van keileem, kronkelige wegen en verspreide boerderijen getuigen van een landschap dat eeuwenlang meebewoog met natuur en mens. Dit was het terrein van Vikingschatten en oude handelsroutes, van eendenkooien en authentieke boerderijen met kenmerkende zwarte houten gevels.

Aan de andere kant ligt het jongere polderland: strak verkaveld, met rechte wegen en functionele sloten. Hier begon in de 20e eeuw het enorme werk van ruilverkaveling en watermanagement. Dat ging overigens niet zo makkelijk. Pas na drie pogingen tot droogmalen bleef het water echt weg. Daarna volgde een herverkaveling, die ervoor zorgde dat boeren niet meer over elkaar grond hoefden te gaan en zo efficiënter konden werken.

Foto: ©Stichting Nautisch Erfgoed Wieringen