Voormalig quarantaineplaats en tuunwallen - Westerland

Vandaag de dag lijkt het misschien een gewone kruising van paden, met rechts een camping. Maar wie zou vermoeden dat hier ooit zo’n bijzondere rol werd vervuld: als quarantaineplaats, marinepost en schakel tussen land en water?

Begin 19e eeuw, rond 1806, verrezen hier houten barakken: een streng bewaakte quarantainelocatie voor zieke zeelieden. Wieringen was toen nog een eiland en daarmee bij uitstek geschikt om ziekten buiten de grote steden te houden. VOC-schepen ankerden voor de kust in afwachting van inspectie. Dan kwam de chirurgijn aan boord voor zijn ronde langs de bemanning. Zieke bemanningsleden werden opgevangen in houten barakken, in de hoop dat de ziekte hier zou uitdoven en ver van steden als Amsterdam en Enkhuizen bleef.

Na 1876 verdwenen de barakken en nam de marine het terrein over. Er kwamen een kruitopslag en een werkplaats. Nieuwe functies, maar opnieuw met een strategisch karakter.

Zie je links in de verte het dak van een klein gebouwtje? Dat is het peilschaalhuisje dat vroeger werd gebruikt om waterstanden vast te leggen. En links achter je, aan de overkant van de grote weg, zie je een trap. Deze trap leidt naar een Tweede Wereldoorlog-monument.

Wie verder doorloopt richting het viaduct en naar rechts kijkt, ziet een brede, groene gleuf. Dit was ooit het tracé voor een treinverbinding over de Afsluitdijk naar Friesland. De rails en de treinen kwamen er nooit, maar het landschap geeft nog altijd een deel van het plan prijs.

Tot slot nog een laatste kenmerk van het landschap hier, dat in het oog springt als je straks rustig verder fietst: tuunwallen. Deze lage, begroeide walletjes van aarde en stenen lijken op kleine heggen en waren bedoeld om percelen te scheiden. Een even eenvoudige als doeltreffende manier om eigendom van land helder te maken.

Foto: ©Jan Wessels