Joods Werkdorp - Slootdorp

Het Joodse Werkdorp was ooit een plek vol leven en hoop. In de jaren ’30 leken Joodse vluchtelingen uit Duitsland en Oostenrijk nergens meer welkom. De Nederlandse regering gaf 52 hectare poldergrond in pacht aan de Stichting Joodse Arbeid, die het werkdorp uitvoerde. Hier, midden in de Wieringermeer, vonden ze een onderkomen en ademruimte. Het werkdorp bood scholing en gaf handvatten om elders een nieuw bestaan op te bouwen.

In 1934 opende het werkdorp zijn deuren, toen nog met barakken die eerder voor de aanleg van de Wieringermeerpolder werden ingezet. Jonge mannen en vrouwen kregen de kans om zich voor te bereiden op emigratie, vaak naar Palestina. Jongens werden opgeleid tot boer, timmerman of smid, en meisjes kregen huishoudelijke les. Iedereen leerde de taal, de gebruiken en de geschiedenis van het beloofde land. Vier jaar later kreeg het werkdorp zijn definitieve vorm, met een centraal bakstenen hoofdgebouw, het gemeenschapshuis (dat nu nog te zien is), en zestien houten woonbarakken.

Op 20 maart 1941 werd het Joods Werkdorp overvallen door Duitse troepen. De meeste bewoners werden gedeporteerd naar concentratiekampen en keerden nooit terug. Een herinnering van hoop werd vanaf die dag ook een verhaal van verlies.

Vandaag de dag is het hoofdgebouw een rijksmonument. Binnen de muren worden culturele en educatieve activiteiten georganiseerd, zodat de geschiedenis van het werkdorp blijvend wordt herdacht, verteld en doorgegeven.