De Wodanseik - Wolfheze

Waar nu s.v. Wodaneck een balletje trapt stond vroeger een Wodanseik. Deze oude, mysterieuze eiken waren vaak de inspiratiebron van bovennatuurlijke krachten aan deze plek werden toegeschreven. Maar moderne ingenieurs in de 19e eeuw die bezig waren met de aanleg van het spoor geloofden daar natuurlijk niet in.

In de barre winter van 1890 waren een aantal mannen 's nachts langs het spoor aan het werk. Ze waren van plan een boom te planten aan de Rijksstraatweg voorbij de Planken Wambuis. Rond 01:30 uur zagen ze in de verte ineens een vreemd licht verschijnen. Ze dachten eerst aan een locomotief die met maar één lamp op hun af kwam. Dat was vreemd. Bij de diepe smeltwatergeul voor de Rijersheide kwam de lamp ineens dichterbij en dook de tunnel in. Ze gingen snel naar het andere einde van de tunnel, maar er kwam niets tevoorschijn. Toch een beetje bang geworden besloten ze om niet in het donker, maar de volgende dag, de tunnel in te gaan. Ze vonden niets.

Nu weet elke inwoner van Wolfheze dat zij geen trein hebben gezien, maar de brandende schaapherder van Wolfheze. Hij had zijn boerderij en schaapskooi bewust in brand gestoken, maar toen hij daarvoor bij de rechter moest komen ontkende hij en verbrak hij de heiligschennende eed met de woorden: 'Als ik lieg, mag mijn ziel blijven ronddolen als een brandende dakschoof' (ookwel brandende strobos). Nu loopt hij eeuwig brandend rond tussen Wolfheze, de Planken Wambuis en Arnhem...