Hulst, Nieuw Namen, Saeftinghe

Een echte route voor vogelliefhebbers! Tijdens deze tocht fiets je door de uitgestrekte polders en langs de Westerschelde. In de prachtige natuurgebieden vind je unieke vogelsoorten. Zeeuws-Vlaanderen is de perfecte bestemming voor iedereen die wil genieten van rust en natuur.

De Grote Putting is een populair gebied voor trekvogels en is het leefgebied van veel broedende vogelsoorten. Er zijn hier vogelkijkhutten aangelegd, waar je een prachtig zicht hebt op onder andere de blauwborst en de rietzanger.

Ook natuurgebied De Vogel, ontstaan rond een oude kreek, is een belangrijk gebied voor vogels. De natte graslanden, rietkragen en poelen trekken soorten aan als grutto, tureluur en kluut. Langs de oevers zijn vissteigers en wandelpaden, en vlak bij het oude Fort Vogel herinnert het landschap nog aan de tijd dat hier verdedigingswerken nodig waren om het land te behouden.

’t Groot Eiland bij Hulst is een oud moerasgebied met een grote biodiversiteit. Hier graast een kudde Schotse Hooglanders om het gebied open te houden. Tussen het riet broeden watervogels en op de drassige oevers komen regelmatig reeën en vossen tevoorschijn. Vanaf de Thijs Kramer Toren heb je goed zicht op het gebied en de vele vogels die er foerageren.

Het Verdronken Land van Saeftinghe is niet alleen het leefgebied van duizenden vogels, maar staat ook bekend als het grootste brakwater-schorrengebied van Europa. Doordat het water steeds van hoog naar laag komt te staan, verandert het gebied voortdurend. Bij laagwater onthult het gebied uitgestrekte slikken en platen, terwijl bij hoogwater de schorren onder water komen te staan, wat zorgt voor steeds veranderende uitzichten en leefomstandigheden.

In de middeleeuwen was dit gebied een vruchtbare polder waar veel landbouwgrond te vinden was. Er lagen verschillende dorpen, waaronder het dorpje Saeftinghe.

In de 16e eeuw, tijdens de Tachtigjarige Oorlog, begon er een conflict tussen de Nederlandse opstandelingen en het Spaanse Rijk. Om de Spaanse troepen te stoppen, besloot de Staten-Generaal van de Nederlanden om delen van Zeeland en Vlaanderen te inunderen, oftewel opzettelijk onder water te zetten. In 1570 en 1584 werden de dijken doorgestoken, waardoor het gebied onder water kwam te staan. Door de inundaties raakte het gebied onbewoonbaar.

Maar daar bleef het niet bij. De Allerheiligenvloed van 1570 was een van de meest verwoestende rampen, waarbij een groot deel van Saeftinghe permanent verloren ging aan de zee. Latere stormvloeden, zoals de Sint-Pietersvloed van 1651, verergerden de situatie verder, waardoor het land definitief veranderde in een slik- en schorrengebied.

Het Verdronken Land van Saeftinghe is nu een beschermd natuurgebied en een populaire bestemming voor natuur- en vogelliefhebbers en avonturiers. Het gebied is alleen toegankelijk onder begeleiding van gidsen vanwege de hoogwater-getijden en het drassige terrein. Bezoekers kunnen deelnemen aan excursies en wandelingen die hen door de rijke geschiedenis en de diverse natuur van het gebied leiden.