Sambeek, Vierlingsbeek, Vortum-Mullem

Als het buiten donker en guur is, vertellen de vaders en moeders in Sambeek en omstreken hun kinderen het verhaal over Het Duvelsklökske van Sambeek. De kinderen vertellen het later weer aan hun kinderen. En zo gaat dit al eeuwenlang. Wil je het verhaal leren kennen? Fiets dan deze route.

Van veraf zie je de Sint-Janstoren al boven het dorp uittorenen. De kerkklokken van deze hoge toren spelen de hoofdrol in deze sage. De eerste steen werd gelegd in 1486. Die steen is nog altijd te zien.

De Sambekenaren waren trots op hun maar liefst 50 meter hoge toren. Daar hoorden ook kerkklokken bij, dus liet de pastoor nieuwe klokken gieten. Nu kon je de toren ook horen! De kleinste klok viel vooral op, want zodra deze begon te luiden, vulde de omgeving zich met mooie, heldere klanken.

Kerstnacht kwam. De pastoor schrok wakker van een hels kabaal. Hij keek door het raam en herkende het geluid van het klokje. Het was op hol geslagen en maakte een enorme herrie!

Rondom de toren flitsten bliksemschichten. Ineens verscheen er een donkere schaduw: een duivel. Het klokje nog wild klepperend, slokte de duivel het klokje op. Sindsdien is het klokje spoorloos verdwenen.

Tijdens een lange zoektocht werd de pastoor gek gemaakt. Overal hoorde hij klokgelui vandaan komen. En als hij eenmaal bij de plek was, bleek er niets te zijn. Hij kwam uiteindelijk bij de Sint Laurentiuskerk in Vierlingsbeek, waar hij zich wel voor zijn kop kon slaan. Hij had het kerkgelui van de kerk aangehoord voor zijn Duvelsklökske. De dominee van de Sint Laurentiuskerk had met hem te doen en vroeg hem: "Weet je wel zeker dat je alle klokken hebt ingezegend?"

Toen wist de pastoor het; hij was in zijn enthousiasme te snel geweest met het inwijden van de klokken en heeft zo het geliefde kleine klokje overgeslagen.

Als straf zou de pastoor eeuwig dwalen door het Maasheggengebied. En zo zie je maar weer: haastige spoed is zelden goed...

Foto: ©Willeke Machiels, via Visit Brabant